De dauwdruppel

Een Oosterse wijze ging eens met zeven leerlingen een ochtendwandeling maken terwijl de dauw nog over het land lag.

Na enige tijd brak de zon door en de dauwdruppels schitterden dat het een lieve lust was. Bij een grote dauwdruppel liet de oude Meester halt houden.

Hij schaarde zijn leerlingen zo rond de druppel dat de zon erop bleef schijnen en vroeg toen welke kleur de druppel had.

“Rood”, zei de eerste, “oranje”, zei de tweede, “geel” zei de derde, “nee, ik weet zeker dat het blauw is” zei de vierde, “het is indigo” zei de vijfde, “groen” zei de zesde en de zevende bleef bij violet. Ze kregen er bijna ruzie over.

Toen liet de oude Meester hen enige keren van plaats wisselen. Heel langzaam dong het tot hen door dat zij, ondanks de verschillen van hun waarnemingen, toch allemaal de waarheid hadden gesproken. Na enige tijd liet de oude Meester hen weer hun oorspronkelijke plek innemen. Maar omdat in die tijd de zon weer was gedraaid, kaatsten nu weer andere kleuren terug vanaf de dauwdruppel.

De grote Meester sprak: “Hoe u de waarheid ziet, hangt af van de plaats en de tijd die u in het leven inneemt, zoals u zo even een deel van het licht hebt gevonden en dat voor de volle waarheid aanzag! Laat uw medemens in volle vrijheid zijn eigen weg bewandelen, zijn eigen plaats innemen en zijn eigen deel van het licht waarnemen. U heeft alle waarheden nodig, want alle tezamen vormen zij het werkelijke spectrum van het licht als geheel, de volle waarheid.

Tot u zelf een van de groten bent geworden en de zeven kleuren ineen kunt waarnemen, zal ieder afhankelijk van zijn situatie een ander standpunt innemen en de waarheid op een andere manier zien! Wees daarom niet alleen tolerant, want dat is slechts het dulden van andermans mening, maar wees blij dat er andere meningen zijn. Zolang u zelf nog niet het volle licht kunt zien, hebt u uw medemens als medeleerling nodig om de volle waarheid te leren kennen!”.

Bron: onbekend. Overgenomen uit het boek van Anna van der Vaart, Bewust innerlijk groeien.