Hulp uit onverwachte hoek

De voorpagina van het AD Sport was prachtig op 14 februari 2022: de vier Oranje relayvrouwen die goud wonnen op het ijs in Bejing zwaaien naar de hemel, naar hun in 2020 overleden trainingsmaatje Lara. Ze vertellen in het artikel dat ze Lara om kracht vroegen en de kop is “Lara heeft ons op dit niveau gebracht”. Ik word daar blij van. Het is een teken van verbondenheid met het ongeziene. Deze verbondenheid ervaren veel mensen. Zeker ouderen hebben veel mooie verhalen. Sommigen kregen bijvoorbeeld steun van een overleden dierbare die ze als een engel omschrijven. Anderen voelen dat ze kracht krijgen, beschermd of geleid worden door een overleden dierbare, zoals de Oranje dames omschrijven. Hieronder een aantal verhalen met een gouden randje.

Onderzoek in de huisartspraktijk
“Hebt u ooit in uw leven een engel gezien?” vroeg dr. Moolenburgh vanaf 1982 aan patiënten in zijn huisartspraktijk. In zijn boek Engelen als beschermers en als helpers der mensheid blijkt dat 68 van de 400 mensen bijzondere waarnemingen hadden gedaan. Van een sterk gevoel van leiding tijdens een gevaarlijke situatie, tot contacten met overledenen, visioenen en uittredingen. Moolenburgh vertelt dat deze ervaringen zowel bij katholieke, protestante als ongelovige patiënten voorkomen. Daarnaast antwoordde 31 van de 400 mensen dat zij wel eens een engel hadden gezien of ervaren. Diverse keren bestond de ontmoeting uit een levensgevaarlijke situatie, gevolgd door een plotselinge redding -niet zelden door een normaal gekleed maar opvallend mooi ‘persoon’- en tenslotte het spoorloze verdwijnen van de redder.

Zoals bij een klein meisje van 2,5 jaar, dat door haar ouders krijsend en drijfnat op 6 meter van een diepe vijver werd gevonden zonder waterspoor. Het meisje herinnert zich later ‘iemand in het wit’ die haar eruit tilde. Of een vrouw die ternauwernood aan de dood ontsnapt omdat twee krachtige handen haar net voor de wielen van een tram wegsleuren. De redders waren nergens te bekennen. En een dame die in bezettingstijd door een Duitse vrachtwagen dreigde te worden overreden, met fiets en al werd opgetild en een paar meter verder werd neergezet. De fietser die achter haar reed was stomverbaasd.

Moolenburgh merkte dat mensen die deze gebeurtenissen meemaakten vaak een ’typische glans’ in de ogen hebben. Zoals één van zijn patiënten, die als kind voor het slapengaan een blond kind van zijn eigen leeftijd zag, met een lichtglans om hem heen. Na een paar weken zei het blonde kind: “dit kan nu niet langer meer doorgaan want je voeten raken nu de grond”. Daarna verscheen het nooit meer. En een man en vrouw die zonder elkaar te kennen beiden voor een geheime dienst werkten en daar hun ziel verliezen. Wanneer ze op een dieptepunt in hun gevoelsleven naar een grote kathedraal worden gedreven, voelen ze in die kathedraal allebei een krachtige hand in hun nek, die hen tot rust brengt. Ze ontmoeten elkaar daar en trouwen later. Ze hebben allebei iets glanzends, schrijft Moolenburgh, “als mensen die de hel hebben gezien en hebben bemerkt dat het licht altijd sterker is.”

Er zijn ook mensen die vertellen over de steun en kracht die zij ervaren van een overleden dierbare.

Elena en Christina
In het boek Christina, tweeling als licht geboren, beschrijft voormalig topsporter Bernadette het bijzondere levensverhaal van haar tweeling die in 2001 bij de geboorte maar 570 en 600 gram woog. Eén van de tweeling, Elena, overlijdt na acht weken. Het valt Bernadette op dat Elena’s dood tegen de prognose van de artsen in niet zorgt voor een terugval in de gezondheid bij haar zusje Christina. Maar dat Christina het haalt en na de dood van haar zusje juist sterker wordt.

Bernadette heeft onbeschrijflijk veel verdriet, maar krijgt ook een betekenisvol gevoel dat pas jaren later verklaard wordt. Haar dochter Christina blijkt contact te hebben met haar overleden zusje Elena, waarbij Elena Christina ondersteunt bij haar missie om mensen bewuster te maken van het belang van een open, liefdevolle geest en het behoud van onze aarde.

Jan en Wim Leene
Zo’n zelfde verhaal vinden we bij twee broers uit de vorige eeuw, Jan en Wim Leene. Deze mannen bliezen in Nederland de spirituele beweging van het Rozenkruis nieuw leven in. In 1938, terwijl hun boeken en bijeenkomsten sterk in opkomst zijn, overlijdt de charismatische, dynamische en vurige Wim Leene. Bekenden van de broers betwijfelen of broer Jan de jonge succesvolle beweging kan leiden en vrezen het einde van het Rozenkruis in Nederland. Maar niets blijkt minder waar. Het lijkt erop alsof Jan de leiderschapskwaliteiten van zijn broer ontvangt.

Zelf zegt Jan (die zich vanaf WOII Jan van Rijckenborgh noemt) hierover: “Zeer vele malen zal een ziel die vrijkomt bij een overlijden helpend en versterkend kunnen zijn. Toen bijvoorbeeld in 1938 mijn broeder stierf (…) kwam de tweede dag na zijn verscheiden zijn ziel over mij. En u zult zich kunnen voorstellen dat wij sedertdien daarvan de grootst mogelijke hulp hebben ondervonden.” Jan van Rijckenborgh schreef na die tijd vele boeken over innerlijke ontwikkeling.

Een vonk laten oplaaien
Zo zie je maar, je open stellen voor het ongeziene kan de twinkeling in je hart doen oplaaien tot een groot innerlijke vuur. Soms leidt dat zelfs tot gouden medailles op de Olympische Spelen!