Herverbinding

Grote uitdagingen kunnen leiden tot positieve innerlijke veranderingen, herstel en focus op wat je te doen hebt in het leven. Dat constateerde ook arts en psycho-oncologisch therapeut dr. Hans Schilder. Hij promoveerde in 1996 op een onderzoek naar oorzaken bij spontane regressie bij kanker. Nadien hielp hij wereldwijd duizenden mensen die worstelen met deze ziekte om meer zelfinzicht te krijgen. Zijn hypothese is dat psychische factoren een rol kunnen spelen bij het ontstaan van kanker en bij het verloop van de ziekte. In zijn boek Herverbinding – psychische, transpersoonlijke en religieuze aspecten bij kanker bespreekt hij diverse gevallen van spontane regressie.

Schilder kwam tot de titel ‘herverbinding’ omdat dat de kern is waar hij met zijn cliënten aan werkt: nieuw contact en een nieuwe beleving of herinterpretatie van het leven, van zichzelf. Hij ontdekte dat vooral het ervaren van autonomie, zingeving, sociale steun en in het lijf op aarde zijn (dus goed contact met je lijf) voor cliënten grote impact heeft op ziekte en herstel. Via allerlei werkvormen gaat hij aan de slag met weggestopte behoeften en verlangens. Door de inzichten die zijn cliënten kregen waren zij in staat om veranderingen in hun leven door te voeren. Regelmatig leiden zijn sessies tot een radicale innerlijke koerswijziging.

Vanmorgen sprak ik iemand die vorig jaar gediagnostiseerd werd met kanker. “Je gaat dood” kreeg hij van zijn artsen te horen. Een stem van binnen zei hem direct dat dit niet zo was. “Ja later, dacht hij, maar niet nu.” Hij vertelde me over de gesprekken die hij met zichzelf gevoerd had. Hoe hij steeds meer verbinding ging ervaren tussen zijn lichaam, geest en ziel. Dat hij voelt: ik heb hier nog dingen te doen. Als belangrijkste verandering noemt hij zijn bijstelling van prioriteiten. Goede zelfzorg en zelfliefde staan voor hem nu voorop en hij leeft volledig in het moment. Hij geeft zijn grenzen aan en kan genieten van kleine dingen. Een glimlach, een schattig hondje, een mooie bloem. De artsen schatten zijn herstelkansen inmiddels zeer hoog. De kracht spatte van het gesprek.

Vanmiddag sprak ik iemand met kanker zonder doel, met beperkte sociale steun, zonder gevoel van autonomie. “Ik durf het eigenlijk niet te zeggen”, zei ze huilend, “maar misschien is het wel beter als ik dood ga. Er lukt toch niks in mijn leven.”. Ik bemerk dat veel vaker. Dat ziekte en een zingevingscrisis hand in hand gaan. We hebben samen onderzocht of dit zo was. Ze constateerde hoe ze de afgelopen jaren is gegroeid als mens. In voor zichzelf gaan staan. Zichzelf doorgronden. Zij vroeg zich af: “kan ik hieruit lessen trekken?” Een volgende keer gaan we daarom op zoek naar rode draden in haar leven. Ondertussen gaat ze zich meer openstellen voor subtiele signalen die haar richting kunnen geven. En wie weet stuit ze dan ook op dat onverwachte dat haar hart weer een eerste twinkeling geeft. Herverbinding.