Bezielende kracht

Deel 4 van een serie van 7 blogberichten in de kerstweek van 2021.

“Wat is er met jou gebeurd?!” vraag ik zacht aan een stervende vrouw van mijn leeftijd. Kort daarvoor lag ze levenloos in haar hospicebed. Twee kleine kindjes aan haar zijde. Stralend ligt ze daar nu. Het lijkt wel of ze letterlijk licht geeft. “Ik heb het avondmaal gevierd en daar gebeurde het.” zegt ze met een vervuldheid die ik nooit meer zal vergeten. Even dachten we aan het onwaarschijnlijke. Aan een wonder, dat haar totaal kapotte lichaam zou herstellen. Maar een ander wonder gebeurde. De bezielende kracht gaf haar de kans haar leven betekenisvol af te sluiten. In het volste vertrouwen dat alles goed is zoals het is.

Wonderbaarlijke momenten die eigenlijk niet in woorden zijn uit te drukken. Ze komen regelmatig voor, zeker in de laatste levensfase. Mensen kunnen worden bezield door een kracht, die in de loop van de geschiedenis vele namen kreeg. Het is de vraag of we deze diepe gevoelens ook kunnen stimuleren. Bijvoorbeeld door het aannemen van een ontvankelijke houding, zodat het gevoel van bezieling tot bloei kan komen. Thuis hebben wij zo onze eigen reminders voor een kort momentje van ontvankelijkheid… de engelenminuutjes.

Engelenminuutje!

Op 20 september 2020 kijk ik om 20:20 uur op de klok van mijn PC. “Engelenminuutje!” zou onze jongste hebben geroepen. Ware het niet dat ze nu lekker ligt te knorren in haar bedje. Ik kijk naar buiten. In het landschap tegenover ons huis staar ik God direct in de ogen. In de diep rode, oranje, gele en blauwe avondlucht zie ik hem vloeiend van gedaante veranderen. Ik adem een keer rustig in en uit. Dankbaar voor dit mooie moment.

Een tekst van Anselm Grün plopt in me op. Net gelezen in het boek ‘Existentiële zielzorg‘ van Tjeu van Knippenberg: “Eens kwam een oude dame bij de metropoliet Anthony klagen, dat zij ondanks veelvuldig bidden nooit enig gevoel van Gods tegenwoordigheid had. De metropoliet gaf haar de raad de eerstkomende weken in het geheel niet te bidden, maar eenvoudig een kwartier te gaan zitten, acht te slaan op de vrede in haar kamer en zich daarover te verheugen en dan voor het aangezicht van God wat te gaan zitten breien. Na enige tijd kwam zij terug en vertelde: “Het is heel merkwaardig. Als ik tot God bid, beter gezegd als ik tot Hem spreek, voel ik niets, maar als ik stilzit, tegenover Hem, dan voel ik mij door Zijn aanwezigheid omhuld.”

Dankbaarheid

Iedereen kan deze vrede en verbinding met God ervaren via stilte en dankbaarheid. Maar ‘Dankbaarheid is een bloem die in weinig tuinen bloeit’ stond met sierlijke letters geschreven op een tegeltje dat ik als kind kreeg van iemand die ik hielp. Dat klopt als een bus en alleen wij kunnen daar verandering in brengen.

Vrede kan ontstaan door je geest leeg te maken. Door je dagelijkse sores, al is het maar voor even, los te laten en je bewust te zijn van de rust, schoonheid, sereniteit van dat moment. Als je echt aanwezig bent, op die plaats, op dat moment, kun je voelen ‘ik ben hier’, ‘ik ben’. En tegelijk: ik ben een deel van het allesomvattende Ik Ben. “Ik voel mij door Zijn aanwezigheid omhuld” noemt de oude dame dat. Een gevoel van geborgenheid. Van verbinding.

Reminder voor echt contact

Engelenminuutje! Ik moet er weer aan denken. Gelukkig zitten er vele engelenminuutjes in een dag. Steeds een mooie reminder om even écht contact te maken.